Eerste etappe, in de nacht van 1 op 2 juli: Milaan - Vicenza, 337km
Op zaterdag kwamen we aan op de luchthaven van Bergamo.
De reis ging verder per taxibus. Het was nog zo'n 40km naar ons hotel in Melzo. De meeste deelnemers hadden hun motoren
een week eerder ingeleverd in Weesp. Vanuit die plaats zijn ze per vrachtwagen naar Melzo vervoerd. Toen wij voet zetten
in het hotel, stonden onze motoren klaar in de parkeergarage. 's Avonds hebben we gezamenlijk in een naburig restaurant
gegeten. Dat gaf de mogelijkheid om - voor zover nodig - nader met elkaar kennis te maken.
Op zondagmiddag zijn we naar het
Lago Idroscalo gereden waar Milaan-Taranto traditioneel van start gaat. Vlak voor het Lago Idroscalo nog even getankt om de
nachtrit in ieder geval goed te beginnen. Prompt raakte ik de anderen kwijt, maar aangezien ik ongeveer wist waar ik moest zijn
maakte dat niet veel uit. De startplaats was te vinden, maar ten opzichte van 2007 lag deze plaats lag nu aan de andere oever
van het meer. Dat had ook wel voordelen, want er was een groot grasveld. Hier konden we goed rondhangen, rusten en ons mentaal
voorbereiden voor de nachtrit. Een Italiaanse vriend van mij kwam langs en bracht nog twee anderen mee. Eén van hen had een
prachtig gerestaureerde Moto Morini 3½ Touring uit '74 bij zich. Die motor was net een dag klaar.
Aan tafel met Eric, Niels, Aart, Dries, Edwin, Chris, Marcel, Wim en Hans
Na hun vertrek heb ik mijn inschrijving afgerond door de rest van de kosten te voldoen aan de dames van de
'Motoclub Veteran San Martino', Claudia en Natalina Sabatini. Ik kreeg daarbij mijn spullen, zoals een kaart met de starttijd
(00.43u) voor de eerste etappe. Op die kaart stonden tevens de vertrektijden bij de tussenstops. Verder een fraai geprint
roadbook, een hesje met het startnummer en een T-shirt.
Rechts enkele leden van de organisatie.
Volgens het roadboek bestaat de staf uit 50 personen
Verder zijn er nog héél véél locale vrijwilligers
Hierna ging ik onmiddellijk door naar de technische controle. Hier wordt bekeken of de motor voldoet aan
de algemene technische eisen die voor alle voertuigen op de openbare weg gelden. Bijzondere aandacht is er voor de remmen,
verlichting en claxon.
Op naar de technische keuring
Paraaf van de maestro technisch: OK!
Betalen bij de organisatie
Prachtig gerestaureerde 3½ van Mauro!
Rondhangen voor de start: Hans, Wim en Dries
Die zondagavond werd de finale van het EK voetbal gespeeld tussen Italië en Spanje.
Er was in de buurt een groot terras mét radiogeluid, maar zonder TV scherm. Aan de reacties van het publiek te horen kregen
de Italianen weinig kansen. Spijtig voor de Italianen, maar de Spanjaarden wonnen met 4 - 0 en werden Europees kampioen.
Ondertussen liep ik over het grote grasveld, benieuwd als ik was naar het deelnemersveld. Er stonden hele fraaie machines,
zoals een Indian Chief uit 1944, een Rudge uit 1939 en veel Italiaanse raspaardjes. De 500cc klasse werd duidelijk gedomineerd
door Moto Guzzi's van het type Falcone. Deze 'Dampfhammers' zijn uitermate geschikt voor Milaan- Taranto. 'Onze' Hans reed op
een soortgelijke machine, maar dan met 250cc inhoud, een Moto Guzzi 'Airone'. Volgens mij hebben die Guzzi's allemaal wel de
streep gehaald. Werkelijk onverwoestbaar!! Ook leuk om te zien hoeveel rijke historie Moto Guzzi in huis heeft. Tijdens het
eerste diner in Vicenza stond er een rijtje Guzzi's opgesteld, waarvan de oudste motor uit 1921 was!! Respectabele leeftijd,
maar liefst 91 jaar oud. De kenners wisten niet helemaal zeker of het om een originele motorfiets betrof, of nagebouwde machine.
Anders dan in 2007 waren er nu een paar deelnemers van buiten Europa, zoals Australië en Canada. De meeste deelnemers waren
ookl nu weer Italianen, maar liefst 85 personen. Duitsland was goed vertegenwoordigd met 37 deelnemers, Nederland met 15 personen,
Zwitserland 6. De overige plaatsen waren verdeeld tussen Oostenrijkers, een Monacees, een Fransman en een Zweed (niet verschenen
aan de start). Bij de 'Assaggiatori', fijnproevers was 1 landgenoot ingedeeld.
De klok liep gewoon door en zo langzamerhand werd het tijd om je in je motorkleding te hijsen. Deze nachtrit zou na 2007 mijn
tweede worden. Niet echt mijn hobby en gezien mijn ervaringen van 2007 was ik er ook wel beducht voor. Zo'n nachtrit is niet
zonder risico, destijds had ik in de vroege ochtend tot tweemaal toe een geweldige dip. Gelukkig is dat toen goed afgelopen.
Boven en onder wat impressies uit het deel- nemersveld: 84 en 155 de bikes
van Hans en Edwin
Guzzi Super Alce (1948) van een sportieve Italiaanse deelneemster!
Indian Chief (1944)
Rudge Ulster (1939)
350cc hangplek
Guzzi Airone (1956)
Om 00.43u ging ik van start. Er waren 5 bonuspunten te verdienen met het aanduwen van je motor. Immers in
de jaren '50 gingen de racers zo ook van start. Achteraf gezien had ik dit inderdaad beter kunnen doen om de vijf bonuspunten
te plussen. Het plan was om met enkele motoren bij elkaar te blijven en heel goed uit te kijken naar de pijlen die de
organisatie o.a. op verkeersborden plakt. Het viel nog niet mee om over alle rotondes onze weg uit Milaan te vinden. Eén keer
reden we echt verkeerd, maar hadden dat gelukkig ook weer snel in de gaten, waarop we onze koers corrigeerden. De eerste stop
was al na zo'n 45km. Gelijk maar een dubbele espresso ingeslagen om door de caffeïne 's nachts vooral wakker te blijven. We lagen
goed op koers, pal oost, richting Gardameer. Zo'n 150km van de start in Milaan streken we neer op een terras is Villanuova sul
Clisi. Achter de bergen begon het te schemeren en we waren nog maar enkele kilometers verwijderd van het Gardameer. Aan de
westoever van het meer zouden we in noordelijke richting naar Riva rijden. Voor we die plaats bereikten moesten we door een
aantal tunnels met felle verlichting. Gezien het vroege tijdstip was er niemand te bekennen en kon het gas er goed op. Een paar
jaar eerder was ik in Riva op vakantie geweest en deze plaats was dan ook een feest van herkenning. Met de eerste 200km achter
ons hadden we in Riva een tweede korte pauze. Sommigen lagen languit op de kademuren van het meer om wat uit te rusten. Na de
pauze ging het er om - zoals steeds - om op tijd te vertrekken. In die zin is Milaan-Taranto een 2.000km lange regelmatigheids
rit. Per etappe krijg je een startkaart uitgereikt met jouw vertrektijden. Na aankomst in de etappeplaats moeten die kaarten
worden ingeleverd. Verzuim levert in ieder geval 1.000 strafpunten op!
Nog 90 minuten!!
23.59u
Vlak voor de start: Cees en Anette met
hun BMW zijspan
Onder het startbord:
'Ricordate che la manifestazione si
Nrs 1 en 2 van start ........ 4 en 5 op pad
'Vergeet niet dat het evenement plaatsvindt op de openbare weg. Wees voorzichtig'
svolge su strade aperte al traffico.Siate prudenti'
Pauze om 04:00u in Villanuova sul Clisi
Vader en zoon!
Zondagochtend, links het Gardameer. De tunnels langs het meer, sommige hel verlicht,
andere donker, hadden we die vroege ochtend voor onszelf!!
Stop in Riva del Garda
Hierna ging het eigenlijk probleemloos verder richting Vicenza. Tussen Riva en de finishplaats moesten we
over twee heuvels van resp. 850 en 1150 meter. Daar kneep ik 'm wel voor, want 5 jaar eerder begon de motor behoorlijk te pingelen
heuvel-op. Dankzij het verstellen van de ontsteking had ik nu geen centje last en kon goed meekomen met de verspreide rijders.
Na nog 2 stops en een onaangekondigde stempelpost reden we tussen 11.00 en 11.30 uur Vicenza binnen. Beducht voor 1.000 strafpunten
heb ik gelijk mijn stempelkaart ingeleverd.
De espresso had z'n werk gedaan en daarmee was de gevreesde dip achterwege
gebleven. In het centrum van Vicenza werden we groots onthaald: blauwe lopers lagen uitgerold. Helaas heb ik er nauwelijks écht
van kunnen genieten, want ik wilde zo snel mogelijk motor parkeren, douchen en liggen. In die volgorde natuurlijk ;-) De motorfietsen
werden op het parkeerterrein, pal voor het hotel geparkeerd. We hadden 3 bikes aan elkaar gezet met sloten, je weet immers maar
nooit. Daarna maakte ik kennis met mijn sympathieke kamergenoot, een 'assaggiatore' (fijnproever). Hij reed noodgedwongen
mee in die klasse, omdat zijn motor uit 1980 te nieuw was. Hierna ging de wens om te slapen snel in vervulling en spoedig lag
het hele deelnemersveld op één oor. In de middag werden we gewekt door het geraas van een stortbui. De lucht was zwartgrijs.
Om een uur of zeven in de avond toch maar opgestaan en geïnformeerd naar het diner. Dat bleek een rake actie, want het diner
werd op zo'n 4km van het hotel geserveerd. Vanwege de recente aardbevingen moest de organisatie uitwijken naar een andere plaats.
Dat bleek een multifunctionele tentoonstellingsruimte. We werden met stadsbussen heen en weer gereden en lagen daarna te laat in
ons bed. Net als in 2007 heb ik tijdens Milaan-Taranto de wijn afgezworen en mij beperkt tot aqua minerale, het lekkere Italiaanse
bronwater.
We haalden zelfs het TV nieuws!!
N.B. Titel van het TV nieuwsitem: "La Mille Miglia delle Moto", La Mille Miglia (duizend mijlen) is de beroemde
jaarlijkse autorally in Italië
De geweldige ontvangst in Vicenza,
georganiseerd door de lokale Motoclub Montebello en met medewerking van de gemeente, politie en andere instanties.
volg de pijlen
En het diner in de
multifunctionele tentoontellingsruimte in Vicenza. De groene Guzzi is een 500cc en zou van 1923 zijn. De kenners
wisten het niet zeker: misschien een replica?