|
|
Tweede etappe, dinsdag 3 juli: Vicenza - Firenze (374km)
De rit verliep probleemloos, maar er diende zich een ongemak aan: de temperatuur! Zelfs Italianen klaagden over de hitte
die het land in z'n greep hield. 's Middags klom het kwik moeiteloos tot bijna 40 graden. Tijdens de stops was het in onze
leren kleding bijna niet te harden. Helm af ging nog wel, maar leren jack uit bracht weer nieuwe moeilijkheden met zich mee,
want dan moest ook het hesje met startnummer af. Ik ritste meestal mijn jack open en net voor het vertrek na een pauze ritste
ik alleen de onderste 10cm dicht. Dan kreeg je bij het wegrijden de volle, warme wind op je bovenlijf. Misschien niet gezond
vanwege de combinatie transpiratie en tocht, maar je koelde daarmee enigszins af. Bij de stops sloeg ik minimaal 1 liter water
in en dat kwam er via alle poriën weer even hard uit ;-) Het begin van de etappe voerde vooral over vlakke, lange, rechte wegen,
langs kanalen en over een stuk of wat bruggen. Eerste rustpauze was na 80km in Lendinara. Hierna volgden een stempelpost en een
tijdcontrole. In Predappio wachtte ons nog een bijzondere verrassing. De lunchstop werd verzorgd vanuit een winkel die was
afgeladen met memorabilia van Mussolini (1883-1945).
Misschien niet geheel verwonderlijk, omdat de Italiaanse dictator in Predappio het levenslicht zag en hij er uiteindelijk in 1957
is begraven. Aan het Gardameer had ik ooit ook zo'n winkel gespot, maar niet een met zo'n uitgebreide collectie als deze aan de
Via Roma. In Duitsland zijn bij wet alle verwijzingen naar nazi-symbolen verboden. In deze 'souvenir' winkel was echter van alles
te koop: van T-shirts tot bustes van de 'Duce'. Ook van de Duitse dictator uit de jaren '33-'45 was het een en ander te vinden.
Echt ongelofelijk. In Nederland beperken we ons gelukkig tot molentjes, klompen en andere prullaria.
|
De eerste 200km
van het parcours waren vrijwel vlak geweest, na Predappio kwam er een heuvelrug van 800 meter, gevolgd door twee passen
van resp. 1200 en 1100 meter. Eén ding is zeker bij Milaan-Taranto: je kunt nooit op de 'automatische piloot', want
voor je het weet rij je een aanduiding of afslag voorbij en dan wordt het zoeken geblazen! De rit verliep voor mij gelukkig
probleemloos. Geen gepingel van de motor en ik reed moeiteloos naar boven. Zo zijn we over veel passen in de Apenijnen gereden.
De toppen waren allemaal maximaal 1.200 meter hoog. Soms wel 3 of 4 passen op een dag. Vele daarvan met haarspeldbochten, de
zogenaamde 'tornantes'. Niet zelden waren de haarspeldbochten genummerd en liep de nummering op tot boven de 20! Als je hele
dagen in het zadel zit voel je de motor goed aan en hoor je hoe hij loopt. Het leek erop alsof de motor zich had aangepast aan
de Italiaanse benzine van 95(?) octaan. Iets minder pit, iets ander motorgeluid. Evengoed reed de motor (...en z'n berijder,
haha) als een speer. Na een voor mij soepel verreden etappe streken we na afloop neer in een fraai hotel in Firenze
(Florence). |
Santa Sofia (ong. 100km voor Florence) |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
De volgende ochtend stonden de motoren nog op hun plek. |
Na het ontbijt gelijk
de startkaart ophalen |
80 km na de start, pauze in Lendinara |
Fraaie Ducati RT
450cc uit 1974 |
Lunchpauze aan de Piazza Giuseppe Garibaldi in Argenta |
Sleutelaars waren nergens een uitzondering. Deze Vespa zou nog
6e worden in Taranto |
Derde etappe, woensdag 4 juli: Firenze - Pomezia,
onder Rome (373km)
Opnieuw een super-super hete dag, zo tegen de 40 graden. Dit had weer een soepel verlopen
etappe moeten worden, maar dat werd het niet helemaal: ik harkte mijn eerste strafpunten binnen! |
 |
 |
We hadden er als gewoonlijk flink de sokken in. Door snelle en minder snelle rijders en de gespreide start werd
het deelnemersveld na die start steeds snel uiteengeslagen. Na de lunchpauze in Radicofani reed ik een stuk op
met 2 Italianen en een Zwitser. Zonder dat één van ons vieren iets merkte moeten we ergens een afslag gemist
hebben, want plotseling was de weg verlaten en waren er geen motorrijders meer te bekennen. Zoiets gebeurde wel
vaker, maar het voelde niet goed. Het juiste moment om je achter je helm te krabben en je af te vragen of je nog
wel op de hoofdroute zit. Gelukkig kwamen we een boer op een trekker tegen. Deze legde ons uit hoe we verder
konden, zonder om te keren. Na een aantal kilometers moesten we rechtsaf slaan en dan na een x-aantal kilometers
nogmaals rechtsaf. Dan zouden we de hoofdroute vanzelf weer tegenkomen. Gelukkig klopte dit als een bus, want
toen we voor een T-kruising stopten, kwam er van rechts een deelnemer aanrijden. Vervolgens zijn wij linksaf
geslagen en zaten we weer op de juiste weg. Hierna zat het opnieuw tegen. |
Deze Italiaan (107) op een Matchless G3L uit 1941
werd de winnaar van de 350cc klasse. Zijn brede lach toont hoe we ons voelden!! |
Gespot in Radicofani:
standbeeld van de locale
Robin Hood: Ghino di Tacco (13e eeuw). |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Niet hetzelfde pad omhoog, maar lijkt
er op |
Tijdcontrole in Radicofani |
Linker foto: onze Thomas reed heel Milaan-Taranto
als de brandweer. Moest hier even
iets bijstellen om de vaart erin te kunnen houden;-)) |
Ik kwam het stadje
voor de middagstop al te laat binnenrijden, maar vond verder geen aanduiding naar de controlepost. Een attente
chauffeur wees mij met armgebaren de goede weg: een steile, smalle stoep, op gladde natuursteen met links en
rechts voordeuren van middeleeuwse huizen. |
Uiterst rechts de start vanuit Anguillara
Sabazia voor de laatste 50km
van de dag. Naar het centrum van Rome was het slechts 30km.
Helaas hebben we de
'stad der steden' letterlijk links laten liggen. |
Dit pad leidde naar een klein dorpsplein midden in Montefiascone. (Terwijl ik dit opschrijf realiseer
ik mij dat er in de naam 'Montefiascone' het woord 'fiasco' zit). Dat heb ik geweten,
want kwam duidelijk te laat aan bij deze controlepost. Deelnemers met veel hogere startnummers vertrokken al. Om de schade
te beperken heb ik de hele pauze maar laten zitten en ben onmiddellijk doorgereden. Natuurlijk wel eerst mijn kaart laten
afstempelen en ergens nog een flesje water gescoord. Door dit gedoe was ik uiteindelijk 5 minuten te laat weg en dat
betekende strafpunten. Met het aanduwen van de motor bij het Lago Idroscalo had ik deze 5 punten kunnen compenseren.
Helaas, helaas, 'eigen schuld'. Onderweg kwamen we in de buurt van Rome langs een groot meer. De verleiding om daar
verkoeling te zoeken was groot, de wens om op tijd de finish te halen was gelukkig groter. Ten zuidwesten van Rome reden
we over een brug waarvan we uitzicht hadden over een riviermonding. De oevers waren afgeladen met fantastische zeewaardige
jachten van beslist zeer rijke Romeinen. De laatste 30 tot 40km van de etappe reden we over een weg pal langs duinen en
strand. Deed erg aan de Hollandse kust denken. Heerlijke koele zeewind, veel badgasten. De laatste kilometers verliepen
voorspoedig. Hotel Selene was opnieuw een uitstekende keuze. |
